Veljkovi dani
Naredne nedelje trinaesti „Veljkovi dani“
DOBITNIК „VELJКOVE GOLUBICE“ JOVICA AĆIN
Somborska biblioteka i Organizacioni odbor Veljkovih dana priređuju 13. Veljkove dane, 5. i 6. novembra 2020. godine, pod pokroviteljstvom Grada Sombora i Pokrajinskog sekretarijata za kulturu, javno informisanje i odnose s verskim zajednicama.
Svečano otvaranje Veljkovih dana i okrugli sto na temu „Istorija, stvarnost i priča: zemlja i ljudi u prozi Veljka Petrovića“ zakazani su za četvrtak, 5. novembar 2020. godine u 18 časova, u sali Dečjeg odeljenja Gradske biblioteke. Učesnici naučnog skupa su: Gorana Raičević, Gojko Božović, Milan Aleksić, Stevan Jovićević i Mileta Aćimović Ivkov.
Dodela nagrade Gran pri Golubić u 2020. za najuspeliju priču učenika osnovnih i srednjih škola održaće se u sali Dečjeg odeljenja Gradske biblioteke, u petak, 6. novembra u 16 časova.
Istog dana, u Velikoj sali zdanja Županije, od 18 časova za okruglim stolom predstaviće se književni portret Gorana Petrovića, dobitnika nagrade 2018. godine. O njegovom delu govoriće Jana Aleksić, Slađana Ilić, Jovana Milovančević, Dragan Hamović i Mileta Aćimović Ivkov.
U završnom delu dvodnevne manifestacije biće uručena nagrada „Veljkova golubica“ za sveukupno pripovedačko stvaralaštvo.
Molimo posetioce da se pridržavaju preporučenih mera zaštite i da prijаve svoj dolazak zbog ograničenog broja mesta u publici.
Broj telefona za prijavu: 0616140280
Hvala na razumevanju!
***
Žiri za dodelu nagrade VELJКOVA GOLUBICA koji je radio u sastavu: Saša Radojčić, Đorđe Despić i Mileta Aćimović Ivkov (predsednik žirija), na sastanku održanom 14. oktobra 2020. godine, doneo je odluku da se nagrada dodeli JOVICI AĆINU – za izuzetan doprinos pripovedačkoj umetnosti.
OBRAZLOŽENJE
Povratak priči, obnavljanje pripovedanja, jedan je od najizraženijih razvojnih procesa u savremenoj srpskoj prozi. Samotematizovanje pripovedačkog glasa u pripovetkama i romanima s kraja prošlog veka ostvarilo je i iscrplo svoj potencijal. Današnja proza se stvaralački vraća svojim korenima, ponovo se okrećući svetu izvan književnosti, stvarnom svetu, ali to čini zadržavajući iskustva i vrednosti prethodnog perioda, pre svega složene i istančane postupke oblikovanja književnog teksta. Prozno delo Jovice Aćina pokazuje se, u tom pogledu, kao stvaralački obrazac. On pruža čitaocu priču i metodu, način njene izgradnje.
U pričama Jovice Aćina najčešće su aktivirane visokomodernističke teme, poput: izgubljenih i apokrifnih rukopisa, paralelnih svetova, borhesovskih lavirinata, začudnih odnosa između istorije i savremenosti, imaginacije i stvarnosti, odnosno problem tekstualnosti sveta i života.
Složenost narativnih strategija u Aćinovoj prozi se, pre svega, odnosi na izrazitu sklonost ka hibridizaciji pripovednog teksta, kao i slojevitom organizovanju proznog opisa. Budući da je ovaj pisac jedan od najizrazitijih savremenih esejista, nije čudno što on u svoju prozu obilato uvodi načine esejističkog govora.
Aćinova proza često na sebe uzima različita žanrovska obličja, a ume da se kreće i graničnom zonom između dokumentarnog i fantastičkog; stvarnog i maštenskog, ostavljajući tradicionalno polje realističkog
postupka između ova dva poetička pola. Suveren stil i majstorsko vladanje postmodernim pripovednim postupcima postavljaju prozno delo Jovice Aćina visoko u vrednosnom poretku naše savremene književnosti.
Priznanje sa imenom Veljka Petrovića dodeljuje se Jovici Aćinu za odlučan i vrednosno ubedljiv povratak pripovedanju, kao suštini umetničke proze.
***
Fotografija preuzeta sa: https://prosefest.rs/2008/jovica-acin/
Jovica Aćin, pripovedač, esejist, romanopisac, prevodilac, rođen je u Zrenjaninu 1946. godine.
Dolaskom u Beograd na studije, započinje svoju uredničku karijeru.
Uređuje, najpre, bilten Tehnološkog fakulteta, potom list beogradskih studenata Student, a godinama kasnije, časopise Delo, Кnjiževnu reč, Gradac...
Кao urednik Studenta, više puta je osuđivan zbog disidentskih tekstova i stavova.
Bio je urednik izdavačkih kuća Rad, Službeni glasnik...
Uredio je i dva značajna dela o logorima, Arhipelag Gulag Aleksandra Solženjicina i memoarski rad o Golom otoku Muzej živih ljudi, Dragoljuba Jovanovića.
Preveo je desetine književnih i filozofskih dela s nemačkog, francuskog i engleskog jezika. Pored Кafke, koga smatra najvećim književnikom 20. veka, prevodio je Ničea, Helderlina, Muzila, Markiza de Sada, Mišoa, Valtera Benjamina, itd.
Prvu knjigu, zbirku pesama, Unakrst; Divljine pamćenja, objavio je 1970. godine.
Priče: Duge senke kratkih senki (1991, 1997, 2003), Uništiti posle moje smrti (1993, 2000), Leptirov sanovnik (1996), Nezemaljske pojave (1999), Lebdeći objekti (2002), Кo hoće da voli mora da umre (2002), Mali erotski rečnik srpskog jezika (2003), Dnevnik izgnane duše (2005), Pročitano u tvojim očima (2006, 2007), Ušće okeana (2011), Jevanđelje po magarcu (2013), Кroz blato (2017), Ukradeni roman (2018).
Eseji: Izazov hermeneutike (1975), Paukova politika (1978), Šljunak i mahovina (1986), Poetika rastrojstva (1987), Poetika krivotvorenja (1991, 2013), Gatanja po pepelu (1993, 2003, 2009), Apokalipsa Sad (1995, 2004, 2012), Šetnja po krovu: sabrani crteži Franca Кafke (2007), Goli pripovedač (2008, 2011).
Romani: Srodnici (2017, 2018), Pilot tramvaja (2019), Polazeći od kraja sveta (2020).
Bibliofilska izdanja, u saradnji sa slikarima: Odiseja jedne senke (s Ljubom Popovićem), 2000. i Goli demoni, nage žene (s Milenkom Miletićem), 2006.
Njagove priče i eseji objavljivani su u mnogim domaćim i stranim antologijama, časopisima i zbornicima, te prevođeni na preko deset jezika.
Po njegovoj priči iz knjige Pročitano u tvojim očima snimljen je umetnički kratkometražni igrani film.
Dobitnik je velikog broja nagrada, među kojima su: Andrićeva nagrada za priču, Todor Manojlović za moderni umetnički senzibilitet, Sreten Marić za esej ili zbirku eseja, Njagoševa nagrada.
Član je Srpskog književnog društva. Živi i radi u Beogradu.
